ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
 
Η Εκκλησία μας Κιβωτός του Ελληνισμού

Συνήθως στον όρο "παράδοση" δίνουμε το περιεχόμενο του παρελθόντος· είναι δηλαδή ένας τρό­πος ζωής, η οποία διέγραψε τον κύκλο της και έφτασε πάλι στην αρχή από όπου είχε προέλθει. Και πραγματικά κάπως έτσι συμβαίνει· πιασμένες χέρι - χέρι οι γενιές βγαίνουν στο φως της υπάρξεως, διαγράφουν το βιολογικό τους κύκλο και χάνονται για να παρουσιαστούν άλλες κι άλλες. Έτσι και η παράδοση φαινο­μενικά μόνο έχει την επίφαση του συντηρητισμού· στην πραγματικότητα είναι και παρελθόν και μέλλον. Σημασία έχει για κάθε γενιά όχι μονό αυτό που θα παραλάβει αλλά και αυτό που θα παραδώσει στην επο­μένη. Ιδιαίτερη αξία έχει για μας η συναίσθηση της ευθύνης που φέρουμε για το τι θα παραδώσουμε στους νέους μας ως τρόπο ολοκληρωμένης ζωής και σταθερής πορείας. Φωτεινό παράδειγμα θα πρέπει να έχου­με όσα πίστεψαν και έπραξαν οι προηγούμενες γενιές εξασφαλίζοντας μας τη συνέχεια της ταυτότητας μας και του πολιτισμού μας.

Μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση μας θα βρούμε τους αλάθητους οδοδείκτες. Εκεί θα βρούμε και όλον τον αρχαιοελληνικό κόσμο. Το ελληνικό θέατρο διαμόρφωσε τον ορθόδοξο ναό με την τελετουργία του (με τη "βασίλειο θύρα", τις παρόδους, από όπου έρχονται οι "άγγελοι", το χορό σε δύο ημιχόρια, τη μουσική, την ιεροπρεπή γλώσσα, τους πεποικιλμένους πολυτελείς χιτώνες) και τις άλλες θρησκευτικές συνήθειες (νεκρόδειπνα, μελίπηκτους άρτους, τάματα, κόλλυβα, νηστείες) αλλά και τους χορούς και το τραγούδι που συνοδεύει τον άνθρωπο σ' όλες τις φάσεις της ζωής του. Η εκκλησία μας είναι κιβωτός του ελληνισμού και τα αρχαιοελληνικά έθιμα μας, τουλάχιστον αυτά με θρησκευτικό περιεχόμενο, δεν κινδυνεύουν από την παγκοσμιοποίηση. Ήδη διαπιστώσαμε ότι όσα στοιχεία του πολιτισμού μας χάθηκαν επει­δή η ζωή μας αστικοποιήθηκε, διατηρούνται ακέραια μέσα στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Γι αυτό και η εκκλησία μας λέγεται - και είναι - ορθόδοξη. Δίκαια ειπώθηκε από κάποιο Βαλκάνια ότι για να γίνεις ορθό­δοξος πρέπει πρώτα να γίνεις Έλληνας. Το "Σχίσμα" θα γινόταν οπωσδήποτε, γιατί άλλη ήταν η παράδοση η αρχαιοελληνική της καθ' ημάς Ανατολής και άλλη η δυτική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Έτσι στις αιτιάσεις για τα αναχρονιστικά και πολυτελή άμφια των επισκόπων μας δεν έχουμε παρά να παρα­τηρήσουμε ότι κάποτε με τα ίδια υφάσματα ήταν ντυμένο όλο το εκκλησίασμα. Έλαμπε τότε ο ναός και αντηχούσε το προαύλιο από τον ήχο των φλουριών και αλυσίδων όταν οι πιστοί χόρευαν στις γιορτές και τους γάμους. Ευτυχώς ο χορός διατηρείται στα περισσότερα μέρη της πατρίδας μας, εγκαταλείφθηκε όμως η όμορφη τοπική παραδοσιακή ενδυμασία μας, εγκαταλείφθηκε δυστυχώς και η γλώσσα μας η οποία φώτισε όλο τον λεγόμενο σήμερα πολιτισμένο κόσμο, αλλοτριώθηκε η πολιτιστική μας ταυτότητα που μας κράτησε αρραγείς ως φυλή για πολλές χιλιετίες. Γι αυτό και η εκκλησία μας διατηρεί τα άμφια της, την καθαρή γλώσσα των ιερών κειμένων και την πατροπαράδοτη απαράμιλλη "βυζαντινή" μελουργία της, για να μας δείχνει πού είναι η "αρχή" μας αλλά και που πρέπει να είναι το μέλλον μας. Γνωρίζουμε δε πόσο έχουν σημασία όλα αυτά για την πνευματική μας υπέρβαση από την πεζή γήινη πραγματικότητα. Γι αυτό και η εκκλησία μας βάλλεται, διότι είναι βράχος αντίστασης και κιβωτός Ελληνισμού, αρχαίου, βυζαντινού και νεότερου. Σ' αυτές τις προσπάθειες της εντάσσεται και η δημιουργία αυτού του δίσκου ακτίνας με τρα­γούδια της Δυτικής Θεσσαλίας. Ο Σεβασμιότατος Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Θεόκλητος νιώ­θει εντολοδόχος της παράδοσης του τόπου όπου αρχιερατεύει.

Το ελληνορθόδοξο ύφος δημιουργεί άλλου τύπου ανθρώπους. Δεν υποτιμάμε κανέναν απαιτούμε αμοιβαίο σεβασμό. Αλλά πρώτα πρέπει εμείς οι ίδιοι να σεβαστούμε την πολιτιστική μας οντότητα, διότι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε διαφορετικοί, μιμούμενοι ξενόφερτες συνήθειες, και την δικιά μας ταυτότητα θα χάσουμε και τη νοοτροπία των άλλων δεν θα την κατακτήσουμε. Θα μείνουμε τραγικά ανισόρροποι στη μέση του δρόμου, άχρωμοι, αμήχανοι, ξένοι και προς την πατρίδα μας και προς την άλλη πατρίδα, αλλά το χειρότερο: "πολέμου επιθυμητές" όπως διδάσκει ο δικός μας φιλόσοφος ο Αριστοτέλης, επικαλούμενος τη μαρτυρία του Ομήρου: "αρρήτωρ, αθέμιστος. ανέστιος πολέμιου επιθυμητής" Δηλαδή: όποιος δεν έχει γενιά, έθιμα, πατρίδα επιθυμεί διαρκώς τον πόλεμο. Επομένως τα προτερήματα της φυλής μας όπως η κοινωνι­κότητα μας, η φιλοξενία μας, η λεβεντιά μας, το φιλότιμο μας, η δημοκρατικότητα μας, η ψυχική μας ισορ­ροπία και οι άλλες αρετές, τότε μόνο καλλιεργούνται, όταν οι νεοέλληνες μένουν προσηλωμένοι στην παρά­δοση μας και βέβαια και στην ορθόδοξη πίστη μας. Τότε, όχι μόνο δεν κινδυνεύει κανείς από τις σειρήνες της αλλοτρίωσης, αλλά έχει και τη ψυχική δύναμη να συνεχίσει να μεταλαμπαδεύει τον πολιτισμό μας και να ελληνοποιεί τους χιλιάδες ξένους που έρχονται από παντού

Πολύτιμη Μόρφα - Σουλιώτη, Φιλόλογος

Ο Μητροπολίτης κ.κ. Θεόκλητος Κουμαριανός

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Θεόκλητος (κατά κόσμον Θεόδωρος) Κουμαριανός γεννήθηκε το 1953 στον Βόλο όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.

Είναι πτυχιούχος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Θεσσαλονίκης και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1978 και Πρεσβύτερος το 1981.

Υπήρξε πνευματικό τέκνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Δημητριάδος κυρού Ηλία και στενός συνεργάτης του σημερινού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστοδούλου.

Διετέλεσε Πρωτοσύγκελος της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος από το 1986 έως το 1998. Υπηρέτησε ως διευθυντής του Οικοτροφείου του Εκκλησιαστικού Λυκείου Βόλου, της εφημερίδος «Πληροφόρηση», του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ορθόδοξη Μαρτυρία» και υπεύθυνος των μαθητικών κατασκηνώσεων.

Διηκόνησε την Εκκλησία πολυτρόπως από την θέση του Εφημερίου του Ιερού Ναού Αναλήψεως Βόλου με ποικίλες ποιμαντικές, επιστημονικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Συμμετείχε σε επιστημονικές ομάδες σχεδιασμού, υλοποίησης και αξιολόγησης κοινοτικών και εθνικών προγραμμάτων.

Συμμετείχε επίσης ως ειδικός εισηγητής σε πλείστα συνέδρια επιστημονικού, πολιτιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος σε όλη την Ελλάδα. Κατηύθυνε στις τάξεις του κλήρου πολλούς και ικανούς επιστήμονες. Ανέπτυξε πρωτοβουλίες υποστήριξης των μειονεκτουσών ομάδων πληθυσμού και καταπολέμησης του κοινωνικού αποκλεισμού τους.

Επιδόθηκε, ως συντονιστής διαπεριφερειακών δραστηριοτήτων, στη μελέτη των προβλημάτων των τσιγγάνων και την επίλυσή τους σε συνεργασία με το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και το Υπουργείο Υγείας-Πρόνοιας.

Ανέπτυξε καινοτόμα προγράμματα πολιτισμού με τις ένοπλες δυνάμεις. Από τον Οκτώβριο του 1998 διετέλεσε εκπρόσωπος τύπου της ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Συγχρόνως διηκόνησε ως προϊστάμενος του Ιερού Ναού Φανερωμένης Χολαργού όπου ανέπτυξε αξιόλογο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Προσφάτως ανέλαβε την Προεδρία του νεοσύστατου Κέντρου Έρευνας συνεργασίας πολιτισμικής και κοινωνικής δράσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ομιλεί την αγγλική γλώσσα.

Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων εξελέγη στις 14 Οκτ. 1999.

[Πηγή: http://www.imthf.gr ]            

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Εισαγωγή από τον Μητροπολίτη κ. Θεόκλητο

Για τη νέα Ελλάδα το δημοτικό τραγούδι σημαίνει ότι σημαίνουν τα Ομηρικά Έπη για την αρχαία Ελλάδα. Με το δημοτικό τραγούδι ο λαός μας εξέφρασε τους μύθους και τους θρύλους, την ιστορική ζωή, τους πόθους και τις προσδοκίες του Έθνους μας με τέτοια εκφραστικότητα που ο λόγος και του πιο δόκιμου ποιητή μοιάζει με ψέλλισμα μπροστά του.

Το δημοτικό τραγούδι συνόδευε τη ζωή της κοινότητας σε όλες τις περιστάσεις του λαϊκού βίου από τη γέννηση ως το θάνατο. Έπλασε τραγούδια για τη φύση, τον έρωτα, την παλληκαριά και την κοινή αγάπη όλων, την Πατρίδα.

Ο λαός γιορτές και πανηγύρια έχει τις γιορτές της Εκκλησίας. Άξονας του βίου του η κοινότητα των προσώπων με σημείο αναφοράς την Εκκλησία. Από την αστείρευτη πηγή της Εκκλησίας αρδεύεται όλη η ζωή.

Αποδίδοντας τιμή στη προεξάρχουσα μορφή του Τρόπου και του Τόπου μας, τον Επίσκοπο Φαναρίου και Νεοχωρίου Σεραφείμ συμπεριλαμβάνουμε και το Απολυτίκιο του στη συλλογή μας.

Μοιραία σήμερα το δημοτικό τραγούδι χάνει όλο και περισσότερο το φυσικό του περιβάλλον και την πρωτογενή του λειτουργικότητα, μπορεί ωστόσο να λειτουργήσει ως αγωγός αισθητικής και ως σημείο εθνικής αναφοράς και αυτοσυνείδησης.

Αυτή η μουσική συλλογή δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής της ανάγκης: «Θα αργήσουμε να το καταλάβουμε – αν ποτέ το καταλάβουμε – πως αν είμαστε λαός που περπατά στην έρημο αναζητώντας τη γη που κάποτε ήταν δική του, τα δημοτικά τραγούδια είναι η Κιβωτός της Διαθήκης μας».

Οφείλουμε θερμές ευχαριστίες στο Αρχείο Ελληνικής Μουσικής και στους κ.κ. Χρ. Μητροπάνο, Γ. Κωνστάντζο, Χρ. Αηδονίδη και κα. Π. Σουλιώτη που είχαν την καλλιτεχνική επιμέλεια του CD.

Μετ’ ευχών,
   
Ο ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Θ Ε Ο Κ Λ Η Τ Ο Σ

 
[Πηγή: Αρχείο Ελληνικής Μουσικής - Α.Ε.Μ. 101]      

ΗΡΘΕ ΛΑΜΠΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΑ
Τραγούδια από το Θεσσαλιώτικο Συναξάρι
Με τον Χρυσόστομο Μητροπάνο

Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι Παραδοσιακά και ανήκουν στον Ελληνικό λαό.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
ΧΡ. ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ - Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΖΟΣ - ΧΡ. ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ - Π. ΣΟΥΛΙΩΤΗ

Copyright © 2003 [ Vocal Music by Dimitrios Houpas ]. All rights reserved